Steen heeft een rigide tijdloosheid, die op zijn beurt wordt overschreven door de kunstenaar terwijl ze stenen sculpturen presenteert die er bijna kneedbaar of angstwekkend fragiel uitzien. Dit zou een perfect referentiepunt kunnen zijn voor haar positie in de hedendaagse kunst, omdat je zou kunnen denken dat haar sculpturen gemakkelijk te produceren zijn. De spanning van een bijna wegwerpbare kwaliteit naast het eeuwige aura van steen als materiaal vertegenwoordigt een mooie diachronistische overlapping. Hedendaagse kunst is vergeven met goedkope, wegwerpbare, kunstmatige materialen die treffend kunnen worden bekritiseerd als we naar de sculpturen van Hamelink kijken.

Stone has a rigid timelessness, which in turn is overridden by the artist as she presents stone sculptures that look almost malleable, or scarily fragile. This could be a perfect referencing point for her position in contemporary art as her sculptures falsely seem easy to produce. The tension of an almost disposable quality next to the eternal aura of stone as a material represents a beautiful diachronistic overlap. Contemporary art is riddled with cheap, disposable, artificial materials that can be aptly criticised when we look at Hamelink’s sculptures.