Thea Figee (Utrecht) is een veelzijdig beeldend kunstenaar. Tussen haar schilderijen en prenten in gemengde grafische technieken en de geblazen glasobjecten is een constante wisselwerking. Zij wordt tot nieuwe werken geïnspireerd door de schoonheid van de natuur, de dynamiek van de constante beweging en verandering, de grootsheid van een herfstlucht, de stille wereld van een sloot met planten en dieren, maar ook de tere schoonheid van een libel. Haar werken getuigen van een invoelende geest.

Al het werk van Herman Coppus (Ravenstein) is geometrisch abstract. De basiselementen in zijn werk zijn ritme, structuur en patronen. Zijn projecten zijn vaak opgebouwd als reliëf, uit materialen zoals papier, transparante folies, glas, metaal of hout. In de papierreliëfs speelt licht en schaduw een belangrijke rol. Met het toevoegen van kleuren door middel van directe en indirecte kleur- en lichtreflecties worden er in de reliëfs verrassende effecten bereikt.

Steen heeft een rigide tijdloosheid, die op zijn beurt wordt overschreven door de kunstenaar terwijl ze stenen sculpturen presenteert die er bijna kneedbaar of angstwekkend fragiel uitzien. Dit zou een perfect referentiepunt kunnen zijn voor haar positie in de hedendaagse kunst, omdat je zou kunnen denken dat haar sculpturen gemakkelijk te produceren zijn. De spanning van een bijna wegwerpbare kwaliteit naast het eeuwige aura van steen als materiaal vertegenwoordigt een mooie diachronistische overlapping. Hedendaagse kunst is vergeven met goedkope, wegwerpbare, kunstmatige materialen die treffend kunnen worden bekritiseerd als we naar de sculpturen van Hamelink kijken.

Stone has a rigid timelessness, which in turn is overridden by the artist as she presents stone sculptures that look almost malleable, or scarily fragile. This could be a perfect referencing point for her position in contemporary art as her sculptures falsely seem easy to produce. The tension of an almost disposable quality next to the eternal aura of stone as a material represents a beautiful diachronistic overlap. Contemporary art is riddled with cheap, disposable, artificial materials that can be aptly criticised when we look at Hamelink’s sculptures.

Zij maakt foto‘s  en objecten van alledaagse materialen. Deze ontstaan terloops en beïnvloeden haar schilderijen en tekeningen. De ongeplande samenhang van de beelden onderling, die zich na enige tijd laat zien, verrast haar steeds in hoge mate.

Spanning en balans, dat zijn de sleutelwoorden in Pieters werk. Er moet spanning zijn in de verhouding tussen kromme en rechte lijnen, maar ook tussen gepolijst en ruw, gesloten en open, steen en ijzer. Hij schetst eerst zorgvuldig op grote vellen papier, op zoek naar de juiste balans en totdat er een uitgebalanceerd geheel ontstaat. Pas daarna werkt hij zijn idee uit in de steen die het beeld de meeste zeggingskracht zal geven.

Het grafische landschap van het wad in de zon. Het verblindende licht op het water. Het open en uitgestrekte gebied, wetmatig opgedeeld en gecultiveerd. Dit zijn de landschappen die zij goed kent en die zij regelmatig bezoekt. De eenvoud en complexiteit van deze streken en de eenvoud en complexiteit van de duizenden verhalen, herinneringen en gedachten, liggen in het landschap besloten. Zij wil dit vastleggen, zoals een still uit een film, maar dan op groot formaat doek zodat zij de intensiteit en de monumentaliteit niet verliest.

Zij heeft oog voor detail. Zoekend naar mooie vormen uit de natuur legt zij op camera vast waar wij vaak aan voorbij lopen. De foto's worden geprint op aquarelpapier soms bewerkt en soms is er ook een behoefte om van het gefotografeerde werk een geheel eigen interpretatie weer te geven op papier met gemengde technieken.